Extraordinaria recollida de TICS para utilizar cos alumnos.
20/6/09
1/6/09
O canon da traxedia grega
O EDIPO REI de SÓFOCLES
Atopándose xa Edipo no trono de Tebas tras libra-lo reino da esfinxe mediante a resolución desa famosa adiviña («Que ser provisto de voz é de catro patas, de dúas e de tres?» segundo a sinxela formulación de Apolodoro), e casado con Iocasta como premio, o oráculo impón a necesidade de impartir xustiza sobre un crime cometido hai tiempo: a morte do rei tebano Laio, anterior esposo de Iocasta. Como monarca, corresponde a Edipo resolve-lo misterio que envolve o asasinato. Para isto recorre ó adiviño Tiresias, quen se nega a lle revelar a verdade dos feitos, pero que remata por sinalar como culpable a Edipo con palabras encubertas cando éste, sumido no desacougo de non achar ningunha resposta diáfana, deshónrao ó calificalo de falso mediador entre o futuro e o presente.Cunha grosa venda sobre os seus ollos e sen un caxato co que dar paus de cego, comeza torpemente as súas investigacións apuntando co dedo acusador a Creonte, irmán da súa muller, como instigador dunha conspiración contra el. Dende este momento, una sorte de casualidades enlazadas coa súbita aparición de personaxes clave significará a apertura dun vieiro en liña recta polo que Edipo camiñará sen mirar cara a atrás, aumentando a velocidade a medida que contemple a proximidade dunha amarga clausura, do muro contra o que finalmente se estrelará. A verdade alumeará a face de Edipo abrasando as súas pálpebras como o máis potente dos focos policiais, afundíndoo nunha abafante desesperación, na que a duras penas poderá eleva-la voz para esixir penitencia. Penitencia polos pecaminosos actos que a ánima corrupta dun parricida con gusto polo incesto cometera.
O Edipo Rei de Sófocles conságrase como particular proxenitor da novela policíaca que hoxe coñecemos. A través dunha estrutura construída coa precisión do mecanismo dun reloxo, o lector é propulsado a medida que a obra avanza ata verse a sí mesmo a varios metros por enriba das páxinas, contemplando unha panorámica de tea de araña e seguindo con repentina lucidez os fíos que unen o destino de cada un dos personaxes. Tanto a traxedia grega como o mito do que esta parte enuncian a impotencia de home, sexa cal sexa a súa orixe, o seu nome ou o seu título, para saír triunfante dunha lide corpo a corpo co fatum, tecido por un xurado de deuses impasibles e inmisericordes, contra os que toda estrataxema, por moi ben urdida que poida estar, cae en saco roto. O destino fatal e inamobible dos monicreques desta historia finca neles os seus escuros ollos e perségueos en sepulcral silencio, contando os segundos que restan para apretar-la corda ó redor dos seus pescozos. As férreas fauces da fatalidade.
Carla Novoa de Jesús (2º de Bacharelato)
23/5/09
AVE DISCIPVLE
AVE DISCIPVLE
O ordenador saúdate!
Vouche explicar en breves palabras como aprender as cinco declinacións latinas divertíndote...
- Aprender progresivamente: Poderás elixir, segundo o teu nivel, a dificultade do exercicio e o tempo do que disporás para dar a túa resposta. Se te equivocas, axudareite ensinándoche os modelos das declinacións.
- Divertíndote: Propóñoche un verdadeiro xogo, no que poderás marcar BONVS ou restar MALVS puntos e mesmo bater records.
Christian Faux euphorbe@yahoo.fr
Jean-Jacques Couderc phisique.1cf@andorra.ad
13/5/09
A MULLER E AS MATEMÁTICAS (I)
MILEVA MARIC
BIOGRAFÍA:
Naceu en 1875 e morreu no 1948. Esta matemática serbia foi a primeira muller de Einstein.
Naceu en Titel, na provincia de Vojvodina.
No 1896 ingresou no instituto politécnico de Zurich sendo a única muller estudante.
Einstein e Maric tiveron unha filla antes de casar; crese que foi dada en adopción. Casaron o 6 de Xaneiro de 1903, e tiveron dous fillos: un profesor de enxeñería hidráulica e outro que padecía esquizofrenia.
Moitos científicos dubidan de que Einstein fora o único autor dos 5 traballos publicados cos que se fixo famoso, e un deles recibiu o Premio Nobel.
Crese que Mileva tiña moito que ver nos traballos, xa que un dos cinco era copia do seu traballo de fin de carreira. Mais todo o que asinara algunha vez desaparecera e tamén os manuscritos polos que Einstein chegou a ser coñecido.
INVESTIGACIÓNS:
Realizou estudos e investigacións acerca da teoría dos números, cálculo diferencial e integral, funcións elípticas, teoría da color e electrodinámica.
Consérvanse cartas de Mileva e Einstein, nas que el discute con ela, e trata a teoría como “a nosa teoría”.
Os investigadores sosteñen que a “teoría da relatividade” foi de Maric. Un coñecido físico ruso afirmou que chegou a ver os artígos manuscritos asinados polos dous.
Teoría da relatividade:
Engloban xeralmente dous corpos de investigacións en ciencias físicas: a teoría da relatividade especial e a teoría da relatividade xeral.
Conceptos principais:
A percepción do espazo e do tempo dependen do Estado do movemento do observador ou é relativa ao observador.
Relatividade especial:
Tamén chamada teoría da relatividade restrinxida, publicada por Einstein en 1905. O artigo é “En torno a la electrodinámica de los cuerpos en movimiento”.
Esta teoría, que describe a física do movemento no marco dun espazo-tempo, utilízase para estudar sistemas de referencia inerciais, presentados anteriormente por Poincaré e Lorentz.Tras a publicación do artigo de Einstein, a teoría foi aceptada. Poincaré e Lorentz estiveron moi cerca de chegar ao resultado. A forma xeométrica definitiva da teoría
Naceu en Titel, na provincia de Vojvodina.
No 1896 ingresou no instituto politécnico de Zurich sendo a única muller estudante.
Einstein e Maric tiveron unha filla antes de casar; crese que foi dada en adopción. Casaron o 6 de Xaneiro de 1903, e tiveron dous fillos: un profesor de enxeñería hidráulica e outro que padecía esquizofrenia.
Moitos científicos dubidan de que Einstein fora o único autor dos 5 traballos publicados cos que se fixo famoso, e un deles recibiu o Premio Nobel.
Crese que Mileva tiña moito que ver nos traballos, xa que un dos cinco era copia do seu traballo de fin de carreira. Mais todo o que asinara algunha vez desaparecera e tamén os manuscritos polos que Einstein chegou a ser coñecido.
INVESTIGACIÓNS:
Realizou estudos e investigacións acerca da teoría dos números, cálculo diferencial e integral, funcións elípticas, teoría da color e electrodinámica.
Consérvanse cartas de Mileva e Einstein, nas que el discute con ela, e trata a teoría como “a nosa teoría”.
Os investigadores sosteñen que a “teoría da relatividade” foi de Maric. Un coñecido físico ruso afirmou que chegou a ver os artígos manuscritos asinados polos dous.
Teoría da relatividade:
Engloban xeralmente dous corpos de investigacións en ciencias físicas: a teoría da relatividade especial e a teoría da relatividade xeral.
Conceptos principais:
A percepción do espazo e do tempo dependen do Estado do movemento do observador ou é relativa ao observador.
Relatividade especial:
Tamén chamada teoría da relatividade restrinxida, publicada por Einstein en 1905. O artigo é “En torno a la electrodinámica de los cuerpos en movimiento”.
Esta teoría, que describe a física do movemento no marco dun espazo-tempo, utilízase para estudar sistemas de referencia inerciais, presentados anteriormente por Poincaré e Lorentz.Tras a publicación do artigo de Einstein, a teoría foi aceptada. Poincaré e Lorentz estiveron moi cerca de chegar ao resultado. A forma xeométrica definitiva da teoría
Patricia e Silvia de 1º de Bach.
12/5/09
TRABALLOS DE MÚSICA DE 2º DE BACH.
A piques de rematar o curso e marchar do insti, os alumnos de 2º déixannos de recordo algúns dos seus traballos.
Andrea Iríbar regálanos esta impactante presentación:
Grupos De Heavy Metal.rafaeldieste
View more presentations from guest60de0a.
La MúSica En La Edad Media
View more presentations from guest1ab76b.
Julio Melón déixanos:
Hip Hop.Rafaeldieste
Andrea Iríbar tamén fixo a presentación que vén a continuación:View more presentations from guest1ab76b.
Cuadros De Una ExposicióN.Rafaeldieste
View more presentations from guest1ab76b.
Para ver en grande o texto que aparece a continuación PREMEDE no centro
Mussorgsky.Rafaeldieste
View more Keynote presentations from guest195a03.
11/5/09
TRABALLOS DE CIENCIAS DE 2º DE BACH.
Os alumnos de 2º de Bach. están rematando o curso. Atrás quedan moitas horas de estudo e aprendizaxe. Mais, como poderedes ver a continuación, valeu a pena:
La FotosíNtesis
View more presentations from mpia2.
Biocarburantes
View more presentations from mpia2.
EnergíA EóLica
View more presentations from mpia2.
3/5/09
TEMAS 2º BACHARELATO
O século V a. C.
Estes esquemas da historia de Grecia no s. V a. C. poden ser de utilidade para repasar algúns temas culturais de 2º da Bach. de cara á Selectividade.
Estes esquemas da historia de Grecia no s. V a. C. poden ser de utilidade para repasar algúns temas culturais de 2º da Bach. de cara á Selectividade.
A comedia grega: [resumo]
O teatro en Grecia xurdiu na 2ª metade do s. VI a.C., no momento no que a poesía lírica comezaba a decaer (malia o exemplo de Píndaro no s. V), e mantívose como xénero dominante até o comezo da etapa helenística, cando épica, lírica e teatro empezaron a cultivarse de forma diferente e simultánea.
O teatro en Grecia xurdiu na 2ª metade do s. VI a.C., no momento no que a poesía lírica comezaba a decaer (malia o exemplo de Píndaro no s. V), e mantívose como xénero dominante até o comezo da etapa helenística, cando épica, lírica e teatro empezaron a cultivarse de forma diferente e simultánea.
A comedia (κωμῳδία, como xa nos di Aristóteles na súa Poética) é un dos tres xéneros teatrais, xunto á traxedia e ao drama satírico, todos eles escritos en verso. Desenvolvía temas da vida cotiá tratados con risa, burla e humor: a trama consistía nun problema que o heroe cómico acababa solucionando, acadando un final feliz que, xeralmente, se conseguía por medio de elementos sobrenaturais e fantásticos. A linguaxe e o estilo estaban acordes coas clases sociais representadas polas personaxes, e a miúdo incluían xiros propios da linguaxe popular.
Distínguense dúas etapas
- A comedia antiga, con ARISTÓFANES como máximo representante, criticaba a situación política derivada da Guerra do Peloponeso.
- A comedia nova, na que destaca MENANDRO, trataba temas costumistas e moralizantes e tiña como finalidade a evasión da realidade.
Ao igual que a traxedia, este xénero teatral estaba relacionado co culto ao deus Dioniso e representábase no seu teatro. O elenco constaba de 2 ou 3 actores que interpretaban todas as personaxes valéndose de máscaras e vestidos, e un coro dirixido polo corifeo. Co verso combinábase a música e a danza.
O Edipo Rei : [comentario]
Atopándose xa Edipo no trono de Tebas tras libra-lo reino da esfinxe mediante a resolución desa famosa adiviña («Que ser provisto de voz é de catro patas, de dúas e de tres?» segundo a sinxela formulación de Apolodoro), e casado con Iocasta como premio, o oráculo impón a necesidade de impartir xustiza sobre un crime cometido hai tiempo: a morte do rei tebano Laio, anterior esposo de Iocasta. Como monarca, corresponde a Edipo resolve-lo misterio que envolve o asasinato. Para isto recorre ó adiviño Tiresias, quen se nega a lle revelar a verdade dos feitos, pero que remata por sinalar como culpable a Edipo con palabras encubertas cando éste, sumido no desacougo de non achar ningunha resposta diáfana, deshónrao ó calificalo de falso mediador entre o futuro e o presente. Cunha grosa venda sobre os seus ollos e sen un caxato co que dar paus de cego, Edipo comeza torpemente as súas investigacións apuntando co dedo acusador a Creonte, irmán da súa muller, como instigador dunha conspiración contra el. Dende este momento, una sorte de casualidades enlazadas coa súbita aparición de personaxes clave significará a apertura dun vieiro en liña recta polo que Edipo camiñará sen mirar cara a atrás, aumentando a velocidade a medida que contemple a proximidade dunha amarga clausura, do muro contra o que finalmente se estrelará. A verdade alumeará a face de Edipo abrasando as súas pálpebras como o máis potente dos focos policiais, afundíndoo nunha abafante desesperación, na que a duras penas poderá eleva-la voz para esixir penitencia. Penitencia polos pecaminosos actos que a ánima corrupta dun parricida con gusto polo incesto cometera.
O Edipo Rei de Sófocles conságrase como particular proxenitor da novela policíaca que hoxe coñecemos. A través dunha estrutura construída coa precisión do mecanismo dun reloxo, o lector é propulsado a medida que a obra avanza ata verse a sí mesmo a varios metros por enriba das páxinas, contemplando unha panorámica de tea de araña e seguindo con repentina lucidez os fíos que unen o destino de cada un dos personaxes. Tanto a traxedia grega como o mito do que ésta parte enuncian a impotencia de home, sexa cal sexa a súa orixe, o seu nome ou o seu título, para saír triunfante dunha lide corpo a corpo co fatum, tecido por un xurado de deuses impasibles e inmisericordes, contra os que toda estrataxema, por moi ben urdida que poida estar, cae en saco roto. O destino fatal e inamobible dos monicreques desta historia finca neles os seus escuros ollos e perségueos en sepulcral silencio, contando os segundos que restan para apretar-la corda ó redor dos seus pescozos. As férreas fauces da fatalidade.
Carla Novoa de Jesús (2º de Bacharelato)
Atopándose xa Edipo no trono de Tebas tras libra-lo reino da esfinxe mediante a resolución desa famosa adiviña («Que ser provisto de voz é de catro patas, de dúas e de tres?» segundo a sinxela formulación de Apolodoro), e casado con Iocasta como premio, o oráculo impón a necesidade de impartir xustiza sobre un crime cometido hai tiempo: a morte do rei tebano Laio, anterior esposo de Iocasta. Como monarca, corresponde a Edipo resolve-lo misterio que envolve o asasinato. Para isto recorre ó adiviño Tiresias, quen se nega a lle revelar a verdade dos feitos, pero que remata por sinalar como culpable a Edipo con palabras encubertas cando éste, sumido no desacougo de non achar ningunha resposta diáfana, deshónrao ó calificalo de falso mediador entre o futuro e o presente. Cunha grosa venda sobre os seus ollos e sen un caxato co que dar paus de cego, Edipo comeza torpemente as súas investigacións apuntando co dedo acusador a Creonte, irmán da súa muller, como instigador dunha conspiración contra el. Dende este momento, una sorte de casualidades enlazadas coa súbita aparición de personaxes clave significará a apertura dun vieiro en liña recta polo que Edipo camiñará sen mirar cara a atrás, aumentando a velocidade a medida que contemple a proximidade dunha amarga clausura, do muro contra o que finalmente se estrelará. A verdade alumeará a face de Edipo abrasando as súas pálpebras como o máis potente dos focos policiais, afundíndoo nunha abafante desesperación, na que a duras penas poderá eleva-la voz para esixir penitencia. Penitencia polos pecaminosos actos que a ánima corrupta dun parricida con gusto polo incesto cometera.
O Edipo Rei de Sófocles conságrase como particular proxenitor da novela policíaca que hoxe coñecemos. A través dunha estrutura construída coa precisión do mecanismo dun reloxo, o lector é propulsado a medida que a obra avanza ata verse a sí mesmo a varios metros por enriba das páxinas, contemplando unha panorámica de tea de araña e seguindo con repentina lucidez os fíos que unen o destino de cada un dos personaxes. Tanto a traxedia grega como o mito do que ésta parte enuncian a impotencia de home, sexa cal sexa a súa orixe, o seu nome ou o seu título, para saír triunfante dunha lide corpo a corpo co fatum, tecido por un xurado de deuses impasibles e inmisericordes, contra os que toda estrataxema, por moi ben urdida que poida estar, cae en saco roto. O destino fatal e inamobible dos monicreques desta historia finca neles os seus escuros ollos e perségueos en sepulcral silencio, contando os segundos que restan para apretar-la corda ó redor dos seus pescozos. As férreas fauces da fatalidade.
Carla Novoa de Jesús (2º de Bacharelato)
3/4/09
FOTOS DA VIAXE A GRECIA
Xa hai un mes que regresamos de Grecia e tivemos tempo de ver todas as fotos da viaxe -por certo, máis de 2000- e facer unha selección das máis significativas. Con elas elaboramos unha presentación en windows media player que queremos compartir con todos. Esperamos que vos guste.
7/2/09
5/2/09
23/1/09
VIAXE A GRECIA
O Departamento de Grego ven organizando desde o mes de novembro unha viaxe a Grecia que terá lugar na semana de Entroido, concretamente do 21 ao 28 de febreiro. Serán oito días nos que un grupo de alumnos de bacharelato, acompañados por dúas profesoras, visitaremos na rexión da Ática a cidade de Atenas e o cabo Sunion-no punto onde remata a Península da Ática-. Serán catro días moi intensos con visitas a:
- Acrópolis -recinto sagrado onde habitaba a deusa Atenea protectora dos atenienses-, e o seu museo .
- Olimpeion -templo de Zeus Olímpico erixido fora da rocha sagrada, en pleno centro da Atenas moderna-.
- Ágora -chaira aos pés da Acrópolis, auténtico corazón da vida pública ateniense-, e o seu museo.
- Museo Arqueolóxico Nacional, lugar onde poderemos ver moitas das marabillas da arte grega antiga: estatuiñas cicládicas, murais cretenses, vasillas e máscaras de ouro micénicas, cerámica e escultura arcaica, clásica e helenísitica.
- Atenas moderna: o Parlamento e o cambio de garda, o barrio de Plaka, o Estadio Olímpico, as igrexas bizantinas, os magníficos edificios neoclásicos, etc.
O quinto día cruzaremos o canal de Corinto e emprenderemos un periplo de tres días que nos levará ao Peloponeso a ver os recintos arqueolóxicos de Micenas, Epidauro e Olimpia. Por último, atravesando o golfo de Corinto pola ponte máis longa de Europa (2004), chegaremos a Delfos a consultar o oráculo de Apolo.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)